قانون کار از ماده ۸۵ تا ۹۵ به مسائل مربوط به ایمنی و بهداشت کار و راه‌های صیانت از نیروی انسانی پرداخته است.
مطابق ماده ۹۱ قانون کار کارفرمایان مسئول حفظ سلامت و بهداشت کارگران هستند؛ آن‌ها باید «وسایل و امکانات لازم را تهیه و در اختیار کارگران قرار داده و چگونگی کاربرد وسایل فوق‌الذکر را به آنان بیاموزند و درخصوص رعایت مقررات حفاظتی و بهداشتی نظارت نمایند.»
اگرچه با توجه به آمار بالای حوادث کار در کشور به جرأت می‌توان گفت که این مواد به درستی اجرا نمی‌شوند و کارگران هم توان دفاع از حقوق خود را ندارند. کارگرانی که از امنیت شغلی و تشکل مستقل و قدرتمند برخوردار نیستند از کدام یک از حقوق خود می‌توانند دفاع کنند؟
چگونه می‌توان از کارگری که قرارداد یک ماهه با او می‌بندند انتظار داشت بر سر داشتن تجهیزات ایمنی و رعایت اصول بهداشت کار به کارفرما اعتراض کند؟ درآمد بسیاری از کارگران حتی کفاف هزینه‌های نیمی از سبد معیشت را هم نمی‌دهد؛ آن‌ها به معنای واقعی کلمه برای یک لقمه نان جان می‌دهند.
