بخش دوم؛
ترک کار با اهداف و مضامین مختلفی از طرف کارگر انجام می‌شود. کارگر می‌تواند به صورت موقت و یا دائمی محل کار را ترک کند. ترک محل کار منظور این است که کارگر از کار مربوطه استعفا داده و دیگر در شغل سابق خود حضور نداسته باشد. ترک کار می‌تواند به صورت قانونی و یا غیر قانونی باشد.
قانونی بودن ترک کار با رضایت کارفرما صورت می‌گیرد و غیر قانونی بودن آن بدین صورت است که کارگر اطلاعی به کارفرما نداده و بدوا محل کار را برای همیشه یا موقت ترک می‌کند.
تا زمانی که مدت قرارداد کار به اتمام نرسیده باشد، کارگر موظف است که به همکاری خود با کارفرما ادامه دهد و اگر قصد عدم همکاری وجود داشته باشد، لازم است تا این موضوع با کارفرما در میان گذاشته شود.
طبق ماده ٢٧ قانون کار، غیبت غیر موجه و ترک کار جز قصور کارگر به شمار می‌رود و کارفرما می‌تواند قرارداد را یک طرفه فسخ کند. کارگری که هنوز با کارفرما قرارداد دارد اما به بدون اطلاع به کارفرما و بدون آن که دلایل موجه برای این امر داشته باشد، اقدام به ترک کار می‌کند، رفتار وی برخلاف مقررات قاتون کار است و کارفرما می‌تواند از او شکایت کند.
کارگر اگر می‌خواهد که ترک کار کن، بایستی این موضوع را از قبل با کار در میان بگذارد و یا این که در این زمینه با ارائه اظهارنامه ترک کار این موضوع را به اطلاع کارفرما برساند. طبق قانون کار به کارفرما اجازه داده شده است که اگر کارگری اقدام به ترک غیر قانونی کار نمود، قرارداد کار را به صورت یک طرفه فسخ کند.
ترک کار توسط کارگر می‌تواند باعث تعلیق قرارداد کار و در نهایت خاتمه یافتن آن شود. بنابراین کارگر می‌بایست به جبران خسارات وارد شده اقدام نماید. در صورت عدم پرداخت خسارت توسط کارگر، کارفرما می‌تواند از طریق مراجع قانونی موضوع مطالبه خسارت به جهت ترک کار را پیگیری کند.
با شکایتی که کارفرما به دلیل ترک کار از کارگر انجام می‌دهد، در صورت اثبات ترک کار، هیات حل اختلاف کارگر را ملزم به پرداخت جبران ضرر و زیان وارده به کارفرما می‌کند.
با توجه به این که رفتار کارگر رفتار غیر قانونی است، پر واضح است که کارگر باید برای پرداخت خسارات وارده اقدامات لازم را انجام دهد. اما در صورتی که ترک کار به صورت قانونی و یا اطلاع کارفرما بوده باشد، دیگر بحث مطالبه جبران خسارت به دلیل ترک کار، منتفی است.